Realizm poetycki spotyka film noir w historii o społeczeństwie, które odsłania swe różne oblicza w sytuacji zagrożenia. Zdrada, strach, obojętność, chciwość, wyrachowanie, chęć zaspokojenia tylko własnych potrzeb. Do wyboru, do koloru. Ale "Odd Man Out" to też przede wszystkim dojmująca samotność głównego bohatera, który nie mogąc liczyć na realną pomoc z żadnej strony, stara się przeżyć na ulicach wrogiego miasta, które niegdyś było mu domem.

Choć sytuacja nie jest tak prosta, jak mogłoby się wydawać. W końcu Johnny zabił niewinnego człowieka podczas dokonywanego napadu. Z kolei społeczeństwo pogrążone jest w biedzie, powojennym marazmie. A wyznaczona za niego nagroda jest bardzo kusząca.

Miasto samym swym życiem informuje nas o wydarzeniach. Noc wypiera dzień. Deszcz stopniowo zmienia się w śnieg. Z ulic znikają ludzie, w ich miejsce pojawiają się policjanci. Nawet w zatłoczonych tramwajach czy knajpach, Johnny i jego kompani nie mogą czuć się bezpiecznie. Miejski labirynt jest dla nich jak pustkowie bez żadnej oazy. I wcale nie trzeba patrzeć na nie przez pryzmat majaków McQueena. Napotkani bohaterowie i miejsca, w jakich rozgrywają się wydarzenia, same w sobie zdają się być odrealnione.

Zdjęcia Kraskera, klimat zaszczucia, wiszące w powietrzu fatum, gra aktorska. Wszystko to składa się na bardzo dobry obraz i pomaga uwiarygodnić opowiadaną historię. Kilkukrotnie widzimy zdarzenia oczami protagonisty, co oddaje jego stan i rys psychologiczny lepiej niż jakiekolwiek monologi. Tym bardziej zdziwiony byłem, że los bohatera jest mi obojętny. Może dlatego, że Johnny pełnił funkcję "głównego" tylko na początku i końcu filmu, gdyż resztę zajmowały reakcje i zachowanie otoczenia. Coś za coś.

Jeszcze wrócę (pewnie nie raz) do tego tytułu.