"Urzeczona" trochę przypomina inny obraz Hitchcocka, a mianowicie "Zawrót głowy" (a może jest na odwrót?). A więc, mamy bohatera, który musi uporać się z samym sobą i osobę która będzie chciała mu w tym pomóc. O ile Scottie Ferguson cierpiał na lęk wysokości, tak bohater grany przez Pecka cierpi na amnezję spowodowaną ciężkim przeżyciem. Dwie różne choroby, ale recepta na wyzdrowienie wciąż taka sama: należy powrócić na miejsce w którym doszło do traumatycznego przeżycia. Tylko ponowne doświadczenie raz jeszcze tego samego, w tym samym miejscu, może na zawsze odpędzić złe demony.
Film czasami jest przejaskrawiony, ale z taką ekipą (Bergman, Peck i Hitchcock) można przymknąć na to oko, tym bardziej, że nie sposób odmówić mu uroku. Intryga jest bardzo ciekawa i zawiera solidne elementy psychologiczne, które zresztą odgrywają w zaprezentowanej opowieści bardzo ważną rolę. Wielkim atutem jest także wspaniała muzyka Miklósa Rózsy. Dodaje obrazowi Hitchcocka romantycznego nastroju (fenomenalny temat przewodni), a gdy trzeba potrafi być również niepokojąca (wycieczki głównego bohatera w głąb zwichniętego umysłu). Uważam, że "Urzeczona" jest jednym z lepszych obrazów Alfreda Hitchcocka. Wprawdzie nie jest to arcydzieło na miarę "Zawrotu głowy", ale intrygujący temat, wspaniała oprawa audio-wizualna i niezwykła atmosfera, nie pozwalają szybko zapomnieć o tym filmie.